Scottia Sea, 5 december 2021.
Waar waren we gebleven? We beleefden een donkere eclips, juist!
Het vervolg....
Je las het gisteren al: we were clouded out... Dat is wat het is en het was een bijzondere ervaring. Ons schip was niet het enige dat in het gebied ten noorden van de South Orkneys een gat in de wolken zocht. Alles bij elkaar waren er een 15-tal expeditieschepen op jacht naar de maanschaduw. Daarnaast was er een expeditie op het vasteland (Union Glacier) en twee eclipsvluchten van vanuit Punta Arenas. Dat maakt dat deze verduistering door slechts een 2000-tal mensen "live" werd gezien. En dertig daarvan waren Astroreizigers. Dat vinden wij alvast een vermeldenswaardige prestatie!
Hoe verging het de andere eclipsjagers? De eclips op land was een succes, evenals de eclipsvluchten. Enthousiaste verhalen en adembenemende foto's van dat front. Van de schepen was er slechts 1 dat het gezochte gat in de wolken vond. Het mag niet verwonderen dat dit het schip was met super-eclips-meteoroloog Jay Anderson aan boord... Alle anderen waren, net zoals wij, clouded out.
Hoe ging het verder na de eclips?
Zoals gisteren al gemeld, stond er een flinke wind en waren er grote golven. Maar dat was slechts de prelude. Die storm die daar al een aantal dagen zat te pruttelen, weet u wel...
Er zijn zo van die momenten waarop je vurig hoopt dat de weersvoorspellingen ernaast zitten. Dit was er zo eentje. Maar de weersvoorspelling, die zat er boenk op. Na de middag steken wind en golven nog wat tandjes bij. Tegen de tijd dat de eerste ijsbergen en de South Orkneys in beeld komen, wordt het al een uitdaging om tot in de Observation Lounge, op het hoogste dek vooraan op het schip te geraken. Maar het loont de moeite.
Onvergetelijke beelden worden hier op ons netvlies gebrand. Een aantal (tafel)ijsbergen, vastgelopen in de ondiepe wateren voor de eilandengroep. Met pinguins erop. De silhouetten van de ruige bergen gevuld met gletsjers tot in de zee. De schuimende golven, het oorverdovend gieren van de wind. De lucht gevuld met zee-stuif. De stormvogels en albatrossen die door dit tafereel vliegen als was het easy peasy.
Hoe verloopt het leven aan boord tijdens zo'n storm?
Wel, dat blijft z'n gewone gang gaan, al moeten we daar toch wat kanttekeningen bij maken.
We waren al van bij het vertrek gewaarschuwd: "Make your suite Drake Proof". Dat deden we zo goed mogelijk, maar voorkwam niet dat alles wat nog kon omvallen, omviel.
Andere waarschuwing: If you are vulnarable to it, take your seasickness-medication. Dat deed iedereen die dat nodig achtte, maar sommige pillen bleken toch niet sterk genoeg.
Het werd dan ook echt hevig! De voorbije nacht nam de windkracht toe tot zo'n 100 km per uur, met windstoten die daar nog vlotjes boven gingen. Bijbehorende golfhoogtes: tot 8 meter. Volgens expeditieleider Danny: "That is considerable, even for the Drake Passage". Drake Shake voor gevorderden, zeg maar...
We leren ook de juiste terminologie gebruiken. Zeg niet: "De Marie-Louise gaat op en neer".
Zeg: "There is some considerable ship movement".
We begrijpen nu dat de handleuningen in de gangen en in onze douchecabine weldegelijk een functie hebben.
In het restaurant zijn de stoelen nu verankerd aan de vloer. Geregeld sneuvelt er een plateau glazen. Hoe ze dat in de kombuis fixen, we hebben er geen idee van....
Rondlopen in je kajuit is het best te vergelijken met een "kakkewalk". Voor zij die het woord niet kennen: google het even...
In je bed ervaar je de bewegingen van het schip heel anders naargelang het schip stampt of rolt. Bij het stampen, waarbij het schip de golven loodrecht dwarst, heb je het gevoel op een achtbaan te zitten, maar dan een die blijft duren: momenten van korte gewichtsloosheid wisselen af met momenten dat je op je bed gedrukt wordt. En opnieuw. En opnieuw. En opnieuw.... All night long....
Als het schip rolt, dat is van links naar rechts of andersom beweegt, moet je ervoor zorgen dat je niet uit je bed rolt...
Bij het stampen van het schip komt de boeg telkens met een luide knal weer in het water terecht. Slapen wordt op die manier een uitdaging...
Kortom, het was een nacht die we niet snel zullen vergeten!
De storm die we trotseren is geen kleintje.... . In tegenstelling tot een "klassieke" Drake Shake, een storm die zich door de nauwe Drake Passage murwt en dan uitdooft in de Scotia Sea, is dit een omvangrijk lagedrukgebied dat helemaal uitdiept ten oosten van de Drake Passage en de hele Scotia Sea vult. Er is dus geen ontkomen aan, we moeten er helemaal doorheen.
Het gevolg daarvan is dat we ook bij het ontwaken op 5 december nog steeds de woeste baren bekampen en dat we de voorziene landing op Elephant Island niet zullen kunnen doen.
Na alles wat deze reis al bracht voegen we dit gewoon toe aan het lijstje "dingen die gebeuren als je reist buiten de platgetreden paden, in uitdagende tijden". Ach, we spoelen die teleurstelling straks wel weg met een glaasje champagne...
