Scottia Sea, 4 december 2021.
Waar waren we gebleven? We varen richting eclipspositie, juist!
Het vervolg....
Bij elke eclips hoort champagne. Normaliter achteraf. Gezien de bijzondere omstandigheden hier nemen we het zekere voor het onzekere en toasten we alvast de avond ervoor!
Het waait inmiddels stevig en er staat een flinke deining. Na het avondmaal schrappen we het obligate slaapmutsje in de bar en duiken vroeg onder de wol. Want vannacht om 3 uur worden we op het dek verwacht, om de maanschaduw te zien passeren!
We zijn natuurlijk al klaarwakker voor de stem van expeditieleider Danny door de intercom klinkt. Is het niet van de eclips-spanning, dan wel van de deining die ondertussen nog toegenomen is. Wat door Danny bevestigd wordt: we trotseren nu golfhoogtes tot 5 meter. En de lucht... die zit potdicht.
Maar de maanschaduw zal passeren en dat zullen we meegemaakt hebben. Dus reppen we ons naar het buitendek op de 8ste verdieping. Koffie, warme choco en croissantjes staan al klaar. Helaas helpen die ook niet om de wolken te verdrijven. We weten dat eerste contact inmiddels gepasseerd is, maar hebben alleen maar een vermoeden van hoe laat de totaliteit zal beginnen. Want, in tegenstelling tot al onze vorige eclipsen waar we exact wisten waar we stonden, weten we dat nu alleen maar bij benadering.
Op zeker moment begint het duidelijk donkerder te worden - de verduistering moet nu meer dan 80% bedragen. Steeds donkerder wordt het, de totaliteit moet nu dichtbij zijn.
En dan gaat het licht uit.... Wow... Het wordt heel donker, en de gelukkigen die reeds een wolkenloze eclips meemaakten, weten wat er zich nu achter dat verdomde wolkendek afspeelt. Helaas, we moeten het vandaag stellen met een indrukwekkende duisternis, gierende wind en woeste golven. Een ervaring die ons zonder twijfel zal bijblijven!
Na een goeie anderhalve minuut - we moeten dus echt wel dicht bij de centrale lijn liggen - wordt het licht weer aangedraaid. De schaduw is voorbijgeraasd. De die hards die nog niet onmiddellijk terug naar hun bed hollen, vangen een twintigtal minuten na 3de contact plots nog een glimp van de deels verduisterde zon op - door de wolken dus perfect zichtbaar met het blote oog. Het duurt niet langer dan enkele minuten en dan verdwijnt ze onherroepelijk terug achter de wolken.
Boven: pré-eclips-feestje...
Onder: Wachten op de eclips om 3.30 uur in de ochtend - glimp na 3de contact
Totaliteit... Vanaf minuut 1.30 wordt het plots donker. Rond minuut 3.10 keert het licht terug...
P.S. De juffrouw met Miss Piggy-moves die haar eclipsbril opzet tijdens de totaliteit maakt GEEN deel uit van onze groep astroreizigers.
Zijn we teleurgesteld? Ja en nee. Ja, want je hoopt toch altijd voor "de full monty". Zeker het zonnige weer van de voorbije dagen gaf ons hoop, alhoewel we wisten dat de weersvooruitzichten tegen ons waren. Nee, want we waren er ons van bewust dat het weer van vanochtend hier normale kost is. Dat dit is waar we statistisch gezien veel kans op hadden. We stonden tenslotte toch in de maanschaduw, de invallende duisternis is simpelweg beklijvend. En er wacht ons nog een hele Antarctica-ervaring, dus nog heel wat om naar uit te kijken!
We halen nog enkele uurtjes slaap in en starten dan een nieuwe zeedag. De kapitein heeft koers gezet richting zuiden, naar de South Orkneys. Daar zullen we in de loop van de namiddag arriveren en als het weer het toelaat - maar zo ziet het er momenteel niet naar uit - zullen we daar een landing of een zodiac-toer doen. Zoniet, hebben we de keuze uit meerdere lezingen en andere leuke activiteiten.
In de loop van de voormiddag lost de mist op en na de middag schijnt de zon volop!
Aan de horizon verschijnen de eerste ijsbergen. Antarctica, here we come!
